Lama family to Machu Picchu

Ik heb het overleefd, de Incatrail. 4 dagen door de bergen lopen om uiteindelijke bij het magistrale Machu Picchu aan te komen. 's Avonds overnachten in tenten en nummer 1 en nummer 2 in een gat in de grond doen. Gedoucht onder een ijskoude straal, met water uit de bergen. 's Avonds een zaklamp op je hoofd om je tent te vinden (en het gat in de grond).
Onze groep bestond uit 5 mensen, plus 1 gids en 7 dragers. Onze gids was fantastisch. Hij wist heel goed de moed erin te houden en was altijd vrolijk en enthousiast. Dat heeft mij ook geholpen om door sommige stukjes heen te komen en door te zetten. Hij zorgde er echt voor dat we ons als een groep of zoals hij het graag omschreef een 'family' zouden voelen (vandaar de naam Lama family).

Donderdag 30 januari
4:30 op gestaan om mij klaar te maken voor de grote tocht. Rugzak ingepakt (rond de 10 kilo), nog een laatste keer lekker gedoucht onder een (meestal) warme douche. 5:30 werd ik opgehaald door mijn gids: Hans (ja het is wel een echte Peruaan hoor). De andere van de groep opgepikt en de 'dragers'. Onze groep bestond uit 5 mensen (Winfred, 49 jaar, Duitsland; Nico, 67 jaar, NL; Kevin, 23 jaar, NL, Davey, 23 jaar, NL en ik), dan nog Hans onze gids en in totaal 7 dragers. De dragers zijn Peruanen die de tocht ook lopen, maar 2x zo snel, meeste op sandalen en een tas van 25 kilo (omdat meer niet mag, vroeger was het 30 kilo). Zij zorgen ervoor dat ze eerder in het kamp zijn om de tenten op te zetten en het eten klaar te maken (één van de dragers was de kok). Gekke werk is dat. Als we aan het lopen waren dan hoorde je vaak 'porter, porter' en dan moest je aan de kant gaan staan om de drager(s) er langs te laten.
Ik had in het dorpje Ollantaytambo nog even twee stokken gekocht om mee te lopen (wat ben ik blij geweest dat ik dat had gedaan!). Eenmaal bij het begin punt aan gekomen, moest je je paspoort laten zien en kreeg je een stempel (de eerste van de vijf). Toen begon onze tocht. De eerste dag hebben we denk ik zo'n 4 à 5 uur gelopen. Het weer was prachtig! Halverwege een stop gemaakt om te lunchen. De dragers hadden de eettent opgezet en een heerlijke lunch voor ons klaargemaakt. Verder tijdens de eerste dag zijn we nog langs een Inca ruïne gekomen. Rond half 5 waren we in ons eerste kamp. Half 6 hadden we elke dag theetijd met popcorn(!) en om half 7 gingen we eten. Het eten was echt heerlijk, ik stond er echt versteld van want dit had ik niet verwacht.
De eerste dag had een paar lastige stukjes om te lopen, maar ging prima (zeker als ik het nu vergelijk met de andere dagen).
Ik heb op zich ook wel lekker geslapen. Het heeft wel geregend die nacht, maar ik had het niet koud.

vrijdag 31 januari
5:30 werden we gewekt met een kopje cocathee. Daarna tas weer inpakken en ontbijten. Iedereen kreeg een pannenkoek als ontbijt, heerlijk! Goed ontbeten omdat ik wist dat er een zware dag aan zat te komen. We vetrokken om 7 uur uit het kamp om aan de zware klim te beginnen. Er was geen woord gelogen in de verhalen die ik had gehoord over de tweede dag. Jeetje, wat was dat zwaar! Halverwege een beetje miezer regen gehad, maar dat was wel fijn want het was ook erg warm en zweten. Maar zodra we op een plek kwamen om even uit te rusten gelijk jas en vest aan om niet af te koelen. Ik kan niet goed omschrijven hoe zwaar het was, maar je benen zijn de hele tijd aan het verzuren. Maar je moet doorgaan want terug gaan is geen optie (oké, dat kon wel, maar dat wilde ik niet). De omgeving is prachtig! Omgeven door bergen, sommige stukje weer wat meer tropische begroeiing. Uit eindelijk kom je dan aan bij de hoogste top, 4200 m. Helaas was het weer slechter geworden en was het erg mistig. Maar dat maakte niet uit voor het trotse gevoel dat je hebt als je te top hebt bereikt. Dan begint de afdaling. In het begin is het een heerlijke afwisseling met al dat stijgen, maar na een tijdje begin je toch wel je knieën te voelen.
Om 2 uur in het kamp aangekomen. De lunch stond al voor ons klaar, heerlijk is dat. Op deze slaapplek was ook een douche en zo te ruiken was het wel verstandig om die even te gebruiken. Het was een ijskoude douche met water uit de bergen, lekker verfrissend.
Die nacht was het enorm hard aan het regen dat het zelfs in mijn tent nat was geworden. De volgende ochtend was mijn broek zeiknat en mijn t-shirt was ook vochtig. Dus had ik voor dag 3 en 4 nog maar 1 broek over. Gelukkig had ik wel een extra t-shirt meegenomen en een lekker dikke trui en vest. Spullen drogen is echt onmogelijk (dus ja ik heb een natte broek 2 dagen opgevouwen in mijn backpack gehad).
Gelukkig was het weer de volgende ochtend beter. Het regende niet meer.

Zaterdag 1 februari
5:30 weer gewekt met cocathee. 7 uur weer op pad voor dag 3. Het eerste deel van de dag was het prima weer. Het begin was weer flink stijgen en klimmen. Het laatste deel was weer afdalen. De tweede dag wordt als zwaarste beschouwd door al het stijgen, maar dag 3 is ook aardig zwaar. Zeker omdat je ook moe bent van het vroege opstaan en je slaapt natuurlijk niet zo lekker als in je eigen bedje thuis.
Onderweg weer inca ruïnes tegen gekomen. Na de lunch begon het weer minder te worden. Meer wolken en op een gegeven moment begon het had te regen, voor zo'n 3 à 4 uur achter elkaar. We liepen voor een deel beschut door de bomen en de rosten, maar op een gegeven moment kwamen we aan bij open plek en daar waren we zeiknat geworden. Rond half 6 's avonds kwamen we pas aan in het kamp. Helemaal nat je tent in en je bed klaar maken en geen plek om je spullen te drogen. Maar de er stond wel thee voor ons klaar en weer een heerlijke maaltijd.
Deze nacht hadden we geluk want het was niet meer bewolkt dus we konden de prachtige sterren hemel zien.

Zondag 2 februari
3:00 opgestaan omdat de dragers om 5h hun trein moesten hebben. Zij gingen niet meer verder mee. We moesten om 4 uur een klein stukje lopen naar een poort die pas om half 6 open ging, omdat het te gevaarlijk is om de Incatrail in het donker te lopen (klinkt best logisch). Dus om half 6 begonnen we aan het laatste deel. Eerst een uur klimmen naar de 'zonnen poort'. Als je daar eenmaal aan komt heb je een prachtig uitzicht op Machu Picchu. Ik kan het gevoel niet goed omschrijven wat je voelt als je na die zware tocht eindelijk je doel hebt bereikt. Daarna nog een uur naar beneden geklommen om dan uiteindelijk echt bij Machu Picchu aan te komen. JEEJ WE HEBBEN HET GEHAALD!! Wat een goed gevoel geeft dat. Helemaal vies, stinkend en uitgeput eindelijk je bestemming bereikt. Maar het was zeker de hele reis waard.
In Machu Picchu zelf hebben we nog een rondleiding gehad van 2 uur. In het begin hadden we echt geluk met het weer en konden we heel Machu Picchu zien, maar op een gegeven moment werd het heel erg mistig en begon het te regen en kon je bijna niks meer zien. Dat was wel erg jammer, maar ik ben heel blij dat we wel hebben kunnen genieten van Machu Picchu toen het nog mooi weer was.
Zo. Onze tocht zat erop. Nu nog terug naar Cusco. Eerst met een bus naar het dorpje Aguacalientes, daar kwamen we om 12 uur aan en hebben lekker geluncht. Om kwart voor 5 zou eigenlijk onze trein gaan, maar die had een uur vertraging. De tocht met de trein is ook heel leuk en mooi, alleen werd het al snel donker. Toen nog met de bus naar Cusco. Uiteindelijk was ik half 10 thuis. Gelijk onder de douche gesprongen en toen nog met mijn huisgenoten gezeten om nog de laatste 2 uurtjes van de verjaardag van Sofia te vieren.

Jeetje, wat een bizarre afgelopen vier dagen waren dit, wat een ervaring. Moment waarop het echt heel moeilijk en zwaar was, maar toch doorzetten. En dan het vroege opstaan en de regen. Maar ook de geweldige natuur, wat een omgeving. Het is met geen enkele foto echt goed vast te leggen wat je ziet en ook heel moeilijk om uit te leggen wat je voelt. En dan natuurlijk het hoogte punt waar je bij elke stap aan denkt Machu Picchu.


Nu heb ik nog drie vrije dagen hier in Cusco. Donderdag vertrek ik richting Puno. Ik zal het hier wel gaan missen. Deze plek voelde de afgelopen weken toch als thuis, met geweldige mensen om mij heen.

Liefs en een dikke kus,
Tessa